Diederik van Vleutens fascinatie voor de Eerste Wereldoorlog begon toen hij als tiener op slagveldvakantie ging. Het bewijs hangt op het podium van zijn voorstelling Buiten schot: een foto van een onhandig lachende tiener met een granaat in zijn handen. Gevonden in een maïsveld bij de Somme. Nog steeds reist Van Vleuten met enige regelmaat naar de slagvelden van toen. Ik begrijp die drang. Geschiedenis kun je leren uit boeken, maar alleen door plekken zelf te bezoeken kun je haar ook voelen. Lopend langs die eindeloze rijen graven op militaire begraafplaatsen sta je even oog in oog met de menselijke waanzin. Dat is confronterend, maar het biedt ergens ook troost. Het laat zien dat zelfs op plekken die vier jaar lang de absolute hel op aarde waren weer een lieflijk boerenlandschap kan ontstaan. Een landschap met littekens, dat wel. Want voordat je het weet, ontploft er een begraven granaat.
Ik interviewde Diederik van Vleuten voor KRO Magazine. Het werd een verhaal over toeval, troost en universeel verdriet. Lees het hier: interview Diederik van Vleuten